گفتم به دام اسيرم گفتا که دانه با من

گفتم که آشيان کو گفت آشيانه با من

گفتم که بي بهارم شوق ترانه ام نيست

گفتا بيا به گلشن شور ترانه با من

گفتم بهانه اي نيست تا پر زنم به سويت

گفتا تو بال بگشا راه بهانه با من

گفتم به فصل پيري در من گلي نرويد

گفتا که من جوانم فکر جوانه با من

گفتم که خان و مانم در کار عاشقي رفت

گفتا به کار خود باش تدبير خانه با من

گفتم به جرم شادي جور زمان مرا کشت

گفتا تو شادمان باش جور زمانه با من

گفتم ز عشقبازي در کس نشان نديدم

زد بوسه بر لبانم گفتا نشانه با من

گفتم دلم چو مرغي ست کز آشيانه دور است

دستي به زلف خود زد گفت آشيانه با من

گفتم ز مهربانان روزي گريزم آخر

گفتا که مهربان باش اشک شبانه با من

نيمه شب آواره و بي حس و حال در سرم سوداي جامي بي زوال
پرسه اي آغاز كرديم در خيال دل به ياد آورد ايام وصال
از جدايي يك دو سالي مي گذشت يك دو سال از عمررفت و بر نگشت
دل به ياد آورد اول بار را خاطرات اولين ديدار را


آن نظر بازي آن اسرار را آن دو چشم مست آهو وار را
همچو رازي مبهم و سر بسته بود
چون من از تكرار او هم خسته بود
آمد و هم آشيان شد با من او همنشين و هم زبان شد با من او


خسته جان بودم كه جان شد با من او ناتوان بود و توان شد با من او
دامنش شد خوابگاه خستگي اينچنين آغاز شد دلبستگي
واي از آن شب زنده داري تا سحر
واي از آن عمري كه با او شد بسر


مست او بودم ز دنيا بي خبر دم به دم اين عشق مي شد بيشتر
آمد و در خلوتم دمساز شد گفتگوها بين ما آغاز شد
گفتمش در عشق پا بر جاست دل گر گشايي چشم دل زيباست دل
گر تو زورق بان شوي درياست دل بي تو شام بي فرداست


دل دل ز عشق روي تو حيران شده در پي عشق تو سر گردان شده
گفت در عشقت وفادارم بدان من تو را بس دوست مي دارم بدان
شوق وصلت را بسر دارم بدان چون تويي مخمور خمارم بدان
با تو شادي مي شود غم هاي من با تو زيبا مي شود فرداي من


گفتمش عشقت به دل افزون شده دل ز جادوي رخت افسون شده
جز تو هر يادي به دل مدفون شده عالم از زيباييت مجنون شده
بر لبم بگذاشت لب يعني خموش طعم بوسه از سرم برد عقل و هوش
در سرم جز عشق او سودا نبود بهر كس جز او در اين دل جا نبود


ديده جز بر روي او بينا نبود همچو عشق من هيچ گل زيبا نبود
خوبي او شهره ي آفاق بود در نجابت در نكويي طاق بود
روزگار اما وفا با ما نداشت طاقت خوشبختي ما را نداشت
پيش پاي عشق ما سنگي گذاشت بي گمان از مرگ ما پروا نداشت


آخر اين قصه هجران بود و بس حسرت و رنج فراوان بود و بس
يار ما را از جدايي غم نبود در غمش مجنون و عاشق كم نبود
بر سر پيمان خود محكم نبود سهم من از عشق جز ماتم نبود
با من ديوانه پيمان ساده بست ساده هم آن عهد و پيمان را شكست


بي خبر پيمان ياري را گسست اين خبر ناگاه پشتم را شكست
آن كبوتر عاقبت از بند رست رفت و با دلدار ديگر عهد بست
با كه گويم او كه هم خون من است خصم جان و تشنه ي خون من است
بخت بد بين وصل او قسمت نشد اين گدا مشمول آن رحمت نشد


آن طلا حاصل به اين قيمت نشد
عاشقان را خوشدلي تقدير نيست با چنين تقدير بد تدبير نيست
از غمش با دود و دم همدم شدم باده نوش غصه ي او من شدم
مست و مخمور و خراب از غم شدم ذره ذره آب گشتم كم شدم


آخر آتش زد دل ديوانه را سوخت بي پروا پر پروانه را
عشق من از من گذشتي خوش گذر بعد از اين حتي تو اسمم را نبر
خاطراتم را تو بيرون كن ز سر ديشب از كف رفت فردا را نگر
آخر اين يكبار از من بشنو پند بر من و بر روزگارم دل مبند


عاشقي را دير فهميدي چه سود عشق ديرين گسسته تار و پود
گرچه آب رفته باز آيد به رود ماهي بيچاره اما مرده بود
بعد از اين هم آشيانت هر كس است باش با او ياد تو ما را بس است

 

شيشه ي پنجره را باران شست از دل من اما چه کسي نقش تو راخواهد شست
آسمان سربي رنگ من درون قفس سرد اطاقم دلتنگ
ميپرد مرغ نگاهم تا دور
واي باران باران

پر مرغان نگاهم را شست
خواب روياي فراموشي هاست خواب را دريابيم که در آن دولت خاموشيهاست
من شکوفايي گل هاي اميدم را در رويا ها ميبينم و ندايي که بهمن ميگويد گرچه شب تاريک هست دل قوي دار که سحر نزديک است
در ميان من و تو فاصله هاست .............

گاه مي انديشم .... مي تواني تو به لبخندي اين فاصله را برداري
تو توانايي بخشش داري دست هاي تو توانايي آن را دارد که مرازندگاني بخشي
چشم هاي تو به من آرامش ميبخشد و تو چون مصرع شعري زيبا سطر برجسته اي از زندگي من هستي

دفتر عمر مرا با وجود تو شکوهي ديگر رونقي ديگرهست
ميتواني تو به من زندگاني بخشي يا بگيري از من آنچه را ميبخشي
گاه مي انديشم خبر مرگ مرا با تو چه کي ميگويد ؟
آن زمان که خبر مرگ مرا ميشنوي !

روي تو را کاشکي ميديدم ....
شانه بالا زدنت را بي قيد و تکان دادن دستت که مهم نيست زياد
و تکان دادن سر را که عجب عاقبت مرد ؟ افسوس.........

من به خود ميگويم چه کسي باور کرد جنگل جان مرا آتش عشقتو خاکستر کرد
با من اکنون چه نشستنها خاموشي با تو اکنون چه فراموشي هاست
چه کسي ميخواهد من و تو ما نشويم خانه اش ويران باد.....

مرا با عشق تو جان درنگنجد
چه از جان به بود آن درنگنجد

نه کفرم ماند در عشقت نه ایمان
که اینجا کفر و ایمان درنگنجد

چنان عشق تو در دل معتکف شد
که گر مویی شود جان درنگنجد

چه می‌گویم که طوفانی است عشقت
به چشم مور طوفان درنگنجد

اگر یک ذره عشقت رخ نماید
به صحن صد بیابان درنگنجد

اگر یوسف برون آید ز پرده
به قعر چاه و زندان درنگنجد

چون دردت هست منوازم به درمان
که با درد تو درمان درنگنجد

دلا آنجا که جانان است ره نیست
که آنجا غیر جانان درنگنجد

در زیر بار عشقت هر توسنی چه سنجد
با داو ششدر تو هر کم زنی چه سنجد

چون پنجه‌های شیران عشق تو خرد بشکست
در پیش زور عشقت تر دامنی چه سنجد

جایی که کوهها را یک ذره وزن نبود
هیهات می‌ندانم تا ارزنی چه سنجد

جایی که صد هزاران سلطان به سر درآیند
اندر چنان مقامی چوبک‌زنی چه سنجد

جان‌های پاک‌بازان خون شد درین بیابان
یک مشت ارزن آخر در خرمنی چه سنجد

چون پردلان عالم پیشت سپر فکندند
با زخم ناوک تو هر جوشنی چه سنجد

جان و دلم ز عشقت مستغرقند دایم
در عشق چون تو شاهی جان و تنی چه سنجد

گاهی وقـتا با یه قصه میشه از عــــــــاشقی دم زد

میشه گریه ها رُ نشمرد، ریشه ی ِ بغض رُ قلم زد



بعضی وقـتــا یه ترانه بیشتر از قصه می تونه

همه ی ِ نگفته هــــــام ُ به حضورت برسونه



حتا می تونه یه واژه ، بیشتر از صدتا ترانه

عشق ُ معنــــــا کنه مثل ِ غزلای ِ عاشقانه



کفــتری که بی بهونه پر کشید از آشیونه

با یه سوت - ساده - می فهمه وقثشه برگرده خونه



اینارُ گفتم بدونی که دلــــــــــــم هواتُ کرده

به خدا ، با یک اشــاره - یه اشاره - برمی گرده



جز خودت هیچی نمی خوام، تو تموم خواسته هامی

اگـــــه واژه هــــــــام بهشته تو گل ِ ترانه هامی



کاری کن که غم تمــــــــوم شه ، واسه شادی دوباره

از چشات هیچی نمی خوام؛ جز یه چشمک،یه اشاره